Grać zaczęłam, jak miałam jakieś cztery lata, wciągnęli mnie tata z bratem. Z tak dawnych czasów nie pamiętam zbyt wiele, ale jak dziś pamiętam pierwszy tytuł, w jaki kiedykolwiek zagrałam. Był to Henry's House. Platformówka jak platformówka, jednak tę szczoteczkę do zębów zapamiętałam, jak widać, na całe moje życie.
Pamiętam też, choć tu już w zasadzie tylko tytuł, Midnight, który gościł jeszcze na nieznanym teraz w zasadzie nośniku, jakim jest kaseta magnetofonowa.
Kiedy zaczynałam grać w gry wideo, PEGI jeszcze nie istniało i raczej rodzice byli bardziej skłonni ufać swoim dzieciom w kwestii odróżniania świata wirtualnego od tego prawdziwego. Mnie w każdym razie niczego nie trzeba było tłumaczyć i już dość wcześnie zaczęłam grać w horrory. Pierwszym z nich był Alone in the Dark wydany w 1992 roku, który nadal pozostaje w kręgu moich ulubibionych tytułów, zwłaszcza ze swoim Lovecraftowskim feelem. Przeszłam tę grę wiele razy i nadal lubię do niej wracać.
Jednak tytułem, który z dzieciństwa pamiętam najbardziej jest Sanitarium, pełna niepokoju przygodówka point 'n' click, której przejście zajęło mi ponad trzy lata. Bardzo nie chciałam korzystać z poradników czy solucji, bo choć lat miałam niewiele, gra ta była dla mnie niezwykle ważna. Może w tamtym czasie zrozumiałam z niej niewiele, bo byłam mała, plus moje umiejętności w zakresie posługiwania się językiem angielskim nie były jeszcze najlepsze. Dlatego przechodziłam ją później wiele razy i za każdym odkryłam coś całkiem nowego. I zapewne jeszcze nie raz odkryję.
Poza tym moje dzieciństwo upływało mi w rytmie Diablo, Postala 2 czy Need for Speed, co zapewne przyprawiłoby o zawał wielu współczesnych rodziców. Jednak temat oznaczeń PEGI to materiał na osobny wpis. Tymczasem zostawiam Was z tymi paroma tytułam i zapraszam ponownie :). Jeśli macie ochotę podzielić się swoimi wrażeniami czy wspomnieniami, piszcie :).
